به دنبال رستگاری

ای گرز بدطینت سر من
پوشیده‌ای به تن
جامه‌ی غم من 
در دل چه اضطراب‌‌ها
ز دیگران گریختن‌ها 
لیکن قلم به دست
میکشی سرمه 
به چشم همه‌ی ترس‌های من
تا تکان می‌دهم به تنم
چنگ میزنی 
چه فولادین و سخت
به دیواره‌های سر من 
گم می‌شود 
میان خون‌آبه و زخم و درد
هرچه شادی می‌ستانم
ز دل کوچه‌های شهر
آه، ای گرز بدطینت 
ای تیغ‌های تلخ و درشت
من غرق عادتم 
به همان سنگ وزنه‌ای ز شما
که چنین خانه کرده است 
به میانه‌ی سر من
اینک اما بشکافید جمجمه‌ام
بدریدم با همان تیز چنگکان
بگذرید از من و 
رنج‌هایی که با من است
بشکنید این همه میله‌ها
این همه آجر خسته‌ی خانه‌تان
این همه بند‌های پوسیده را
بگذرید و بگریزید از سرم
با شکافی، که شاید
کمی سبک شوم
تا دوباره چون همان روزهای دور
خنده بر لب 
مست در کوه و چمن شوم
آه ای گرز بد طینت سر من 
آه، این تیغ‌ها، ظالمان
این خطابه برای شماست
شمایی که مرا بی‌تاب کرده‌اید
شمایی که مرا این چنین زار و پژمرده 
این چنین مرده در خاک کرده‌اید
بزنید اینک این ضربه را سخت 
این آخری‌ست 
این همان تیر بدرود با آدمی‌ست 

مداد سیاه...