برای خستگی این روزها، و صبر تو

برای تو در سکوت
شعری نوشته ام 
و این استوار تر از هر آنچه بوده است 
که تا کنون گفته یا شنیده ام
برای تو کوهی ساخته ام 
که عبور از آن دشوارترین عبور هاست
و هر گاه به میانه ی راه میبینمت
با خودم فکر میکنم
که هیچ کس هرگز این چنین 
برای رسیدن نجنگیده است 
و برای خودم 
برای خودم از اشک سیلابی ساخته ام 
تا از هر آنچه که دربند پیچیده است 
رها شوم 
و سر انگشتان تو نوازشی ست 
که راه را هموار میکند
برای خودم 
برای خودم از جنون بیابانی به پا کرده ام 
طوفانی 
گردبادی
و تمام مسیر را دویده ام
فریاد کشیده ام
همه چیز و همه کس را 
به هم آمیخته ام 
تا در آن هنگام 
که به چشمان تو می نگرم
دریای نگاه
گرفتار خروش نباشد
برای تو در سکوت
شعری نوشته ام
غزلی بی قافیه تر 
از هر آنچه خوانده ای 
که طاقت بیاوری 
خشم درونم را 
و خرابه ای که پشت سرم
و بشارت دهم 
شمایل آبی ت را 
که بهار ، نزدیک است.

مداد سیاه...